تغییرات ساختار آبشش ماهی طلایی (carassius auratus) در مواجهه نیمه مزمن به آلاینده های آلی

آلاینده های آلی گروه بزرگی از آلاینده ها هستند که موجب ایجاد تغییرات هیستوپاتولوژیکی در آبزیان می شوند. این تغییرات به نوبه خود می توانند به عنوان شاخصی جهت بررسی اثرات آلاینده های مختلف انسانی درجانوران آبزی، استفاده شوند و بازتابی از سلامت عمومی کل جمعیت اکوسیستم باشند. این مطالعه به ارزیابی کلی تغییرات پاتولوژیکی آبشش ماهی طلایی در مواجهه با آلاینده های نفتالن، بیس فنلa و بوتاکلر پرداخته است. بدین منظور ماهیان به مدت 15 روز در معرض بیس فنل %99 به میزان g/lμ500، نفتالن به میزان g/lμ200 و بوتاکلر %60 به میزانμl/l28/0 قرار داده شدند. سپس کمان دوم آبششی آن ها جدا شد. از بافت های فیکس شده در بوئن پس از طی مراحل معمول بافت شناسی، برش های 6 میکرونی تهیه و به روش هماتوکسیلین ائوزین رنگ آمیزی شد. مشاهده بافت ها با میکروسکوپ نوری تغییرات پاتولوژیکی از جمله خمیدگی تیغه ثانویه، اتساع مویرگ های لاملایی، به هم چسبیدن کامل لاملاها، دژنره شدن اپیتلیوم رشته های اولیه و تیغه های ثانویه را در آبشش نشان داد. به نظر می رسد تغییرات ایجاد شده در آبشش ها جهت ایجاد سد دفاعی برای جلوگیری از ورود بیش تر آلاینده به بدن ماهی صورت گرفته باشد.